Yatakta gözlerimi tavama diktiğimde gördüğüm gölgelerim vardı benim.Kendi hayatımın
yönetmeniydim duvarımda. Gölgelerin arasından kopup hayata gözlerimi açmanın zorluğunu
yaşardım her sabah.artık klasikleşen hayatıma biraz renk getirebilmeyi başaran arkadaşlarımı
görmek çokta heyecanlandırmazdı yani beni.Benim yerim değil buralar.ait olduğum yer çok
farklı buralardan.öyle gökyüzüne çıkıp bulutlarda dolaşmak değil benim yerim.siz duvar,
tavan dersiniz ama benim ben hissettiğim tek yer orası.
Arada sırada gözlerim biraz daha
soldaki lambaya kayar.Uzun süre baktığımda gözlerimde biraz yanmayla birlikte değişir
şekillerim suyun içindeki yağ damlaları gibi dağılırlar.Tekrar birleştiklerinde ise artık
altlarında bir de su vardır.yani ışık.işte ben burada yazı yazarken bir kedi başkasının duvarın
atladı. … hmmmmmm …evet …bizim kedi,kaçmış yine.onu buraya ait tutamam
kendimi yaşamıma ait tutamadığım gibi.güle güle kedicik.umarım yeni yaşamında mutlu olabilirsin.Ama ben yinede özliycem seni
